GDY PATRONEM MEDIALNYM JEST "BRAVO"/"DUFF.TA BRZYDKA I GRUBA" KODY KEPLINGER

  Hej, hej, gdy moja znajoma pożyczyła mi "Duff'" myślałam, że będzie tragicznie. Wskazywała na to okładka, opis z tyłu, po prostu wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły: "Nie czytaj tego!". Postanowiłam jednak podjąć to wyzwanie, ale pozostaje pytanie, czy tego żałuję? Czytajcie dalej, a się przekonacie.
  Bianca jest dziewczyną o dość przeciętnym wyglądzie, a przyjaźni się z bardzo atrakcyjnymi nastolatkami, co sprawia, że jest określana jako "duff", czyli najbrzydsza osoba w towarzystwie. Ma ona jednak bardzo wyrazistą osobowość. Jej życie się zmienia, gdy nawiązuje relacje z najprzystojniejszym chłopakiem w szkole, którego nie znosi, ale jest nim bardzo zaintrygowana.
  Powiem Wam, że tą książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie. W ogóle nie męczy i pozwala się oderwać od rzeczywistości. Trzeba wziąć poprawkę na to, że jest młodzieżówką, a ten typ literatury rządzi się swoimi prawami i błędy, które tu pomijałam, ale w przypadku powieści dla dorosłych bym ich nie wybaczyła.
  Powiedzmy sobie szczerze. Ta pozycja jest wręcz nasączona stereotypami. Sama postać Bianki jest taka bardzo typowa. Czasami jednak "Duff" przełamuje pewne schematy. Koleżanki głównej bohaterki mimo tego, że są ładne nie są skończonymi idiotkami, które obchodzą tylko ciuchy, makijaż, imprezy i takie takie. Na dobrą sprawę są nawet inteligentne i to mi się bardzo podobało, bo w społeczeństwie funkcjonuje taki stereotyp, że jeśli ktoś ma piękną buzię to musi być głupi jak but.
  Zachowanie Bianki w pewnym momencie jest tak sprzeczne, że ja nie wiem, czy ona nie ma jakiś zaburzeń osobowości. Nie mogę dokładnie powiedzieć, o co chodzi. Po prostu twierdzi ona, że kogoś nie znosi, ale tą nienawiść okazuje w bardzo specyficzny sposób. Jedynie dobre w tym jest to, że ta postać zdaje sobie sprawę z tego, że jej postępowanie jest całkowicie bez sensu.
  Wes, czyli ten najprzystojniejszy chłopak w szkole, o którym wspomniałam w opisie fabuły na początku jest oczywiście arogancki, trochę chamski i w ogóle. Z czasem jednak ja go polubiłam i uważałam, że jest uroczy, a ta jego nadmierna pewność siebie tylko dodaje mu uroku.
  Zakończenie można przewidzieć już od 20 strony. Nie stanowi ono praktycznie żadnej tajemnicy. Już czytając opis z tyłu można snuć już jakieś przypuszczenia, ale też nie oczekiwałam od tej pozycji, że jakoś wywróci nagle całą fabułę do góry nogami, nagle pojawi się wątek, którego zupełnie się nie spodziewamy i ogólnie walki, pościgi, wybuchy :D
  "Duff" jest dla mnie klasycznym przykładem guilty pleasure. Ta powieść nie jest dobra, jest fatalna, ale jest przy tym tak beztroska i luźna, że to mi kompletnie nie przeszkadza. Można się porządnie wkręcić i siedzieć z nad tą książka dobrą godzinę zanim się zorientuje, że już minęło tyle czasu odkąd się zaczęło. Dobrze czasami sięgnąć po taki tytuł, który pokazuje, że każdy Kopciuszek znajdzie w końcu swojego księcia. Boże, jak słodko się zrobiło...Dobra, zaczynam się roztkliwiać, więc już się z Wami żegnam i do następnego razu :)

"MARGO" TARRYN FISHER#KRWAWAJESIEŃ

  Hej, hej, słuchajcie to już ostatni miesiąc cyklu "Krwawa jesień". Nie wiem, czy "Margo" jest ostatnią pozycją, jaką w jego ramach przeczytam, zobaczymy, jak wyrobię się z czasem. Pomyślałam, że dobrze będzie, jeśli w tej kryminalnej mini-serii pojawi się choć jedna młodzieżówka, więc dlatego zdecydowałam się na przeczytanie akurat tej pozycji.
  Margo mieszka w małym miasteczku Bone. Jest to siedlisko narkomanów, alkoholików, zbrodni i zepsucia. Dziewczyna mieszka w domu zwanym pożeraczem wraz ze swoją matką, która cierpi na depresję i jest prostytutką. Życie Margo diametralnie się zmienia, gdy poznaję Judaha, ale jeszcze bardziej wpływa na nią morderstwo miejscowej, siedmioletniej dziewczynki.
  Nie jest to książka, która jakoś strasznie wciąga. Nie jest tak, że nie można się od niej oderwać jednak w pewien sposób jest zajmująca i dostarcza rozrywki.
   Pierwszym, co mi się rzuciło w oczy już, gdy zaczęłam czytać pierwszą stronę to mroczny klimat jaki zaserwowała nam tu autorka. On aż tak emanuje z tych kartek i naprawdę jest to coś genialnego.     Szczególnie widać to, gdy akcja dzieje się w Bone, które moim zdaniem, jest najlepszym elementem tej powieści. Nie powiedziałabym, że jest ono w 100% realne, bo wydaje mi się, że w każdym mieście są i dobrzy i źli ludzie.
  Szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś innego po tej książce. Myślałam, że wszystko będzie głównie skupione na zabiciu tej dziewczynki i odkrywaniu, kto to zrobił. A tu sprawa ma się całkowicie inaczej.
  Jeszcze przez pierwsze kilkadziesiąt stron trzymamy się jeszcze tego wątku, ale później punkt, do którego zmierza fabuła zmienia się o 180 stopni. Ten motyw, od którego wszystko się zaczyna zostaje dość szybko rozwiązany i on w sumie był chyba tylko po to, żeby być wstępem dla tego, co się dzieje później.
  W pewnym momencie ja już nie byłam pewna, co jest prawdą, a co nie i to nie dlatego, że nagle z kryminału to się zmieniło w jakąś powieść fantasy. Nie chcę spoilerować, więc musicie przeczytać, jeśli chcecie wiedzieć, o co mi chodzi.
  Z jednej strony taki zabieg jest interesujący i bardzo mi się spodobało, że nagle akcję przekręca się w taki sposób, jakiego czytelnik się nie spodziewa, ale ma też to swoje złe strony. Ja w sumie nie wiem, co chciała opowiedzieć autorka. Tarryn Fisher chyba sama nie wiedziała, czy ona chce kryminał, thriller, czy może romans, więc wcisnęła wszystko do jednego worka.
  Kreacja Margo jak dla mnie jest świetna. Jej przemiana jest tak stopniowo budowana, co sprawia, że nie jest to takie gwałtowne. Najważniejsze jest jednak to, że ta bohaterka postępuje nie tak, jak powinna, ale autorka nie próbuje na siłę przekonywać czytelnika, że ona ma jakieś szlachetne pobudki i że Margo tak naprawdę nie jest zła.
  Podsumowując, "Margo" to całkiem niezła przygoda na jeden raz. Zdecydowanie nie jest to powieść, która zmieni Wasze życie, ale możecie się przy niej dobrze bawić, a do tego super się wpasowuje w jesienny klimat.

GDY NIE JESTEŚ NAJCNOTLIWSZĄ Z CNOTLIWYCH/"PROBLEM" NON PRATT

  Hej, hej, ostatnimi czasy dość głośno się zrobiło o książkach, które poruszają jakieś takie nazwijmy to "bardziej poważne" problemy nastolatków typu depresja, samobójstwo itd. Jedną z tych powieści jest właśnie "Problem" i on moim zdaniem, dotyka jednego z największych kłopotów, jakie mogą spotkać kobietę w trakcie jej życia.
  Hannah ma 15 lat i jest bardzo aktywna seksualnie. Zaszła w ciążę i wszyscy  wokoło zastanawiają się, kto jest ojcem. Aaron, chłopak, który niedawno przeprowadził się do  miasta dziewczyny postanawia udawać ojca jej dziecka, by chociaż trochę umniejszyć, już i tak złą sławę Hannah.
  To, co mogę powiedzieć o tej książce dobrego, że naprawdę można się nią zainteresować. Sposób pisania autorki jest łatwo przystępny do przyswojenia przez czytelnika. Czyta się szybciutko, praktycznie nie czuję się tego, jak upływają kolejne strony, co jest bardzo dużym plusem.
  W moim odczuciu zostały tu wiernie oddane realia współczesnej młodzieży. Może, co prawda nie strefie seksualnej, bo raczej nie jest w prawdziwym życiu tak jak w "Problemie", że praktycznie chłopaki obmacują wszystkie dziewczyny, a one na to pozwalają.
  Jeszcze się nie spotkałam, żeby w takiej typowej młodzieżówce młodzi ludzie nie zostali za bardzo przejaskrawieni, "bo w końcu wszyscy są tacy zdemoralizowani". Tu występuje to pewne przerysowanie, ale nie jest ono aż tak ogromne i chyba jest najmniejsze w porównaniu z innymi pozycjami dla młodzieży, jakie poznałam.
  Ja tu się jeszcze dopatrzyłam takiego błędu wydawnictwa, a przynajmniej dla mnie to jest niewłaściwy krok. Z tyłu tej książki pisze, że jest ona dla osób od 15. roku życia. Moim zdaniem, powinna być dla młodzieży od 13. roku życia. Ogólnie, wydaje mi się, że "Problem" jest głównie skierowany do dziewczyn, więc gdybym ja miała córkę to dałabym jej to przeczytać po tym, jak dostanie pierwszy okres. Wiecie, ku przestrodze...
  Teraz przejdźmy do mojej "ulubionego" elementu tej powieści. Mowa tu o głównej bohaterce, czyli Hannie. Sięgając po ten tytuł myślałam, że ta dziewczyna, która zajdzie w ciążę zostanie zapłodniona(ten biologiczny żargon) w jakiś nietypowych okolicznościach. Upije się na imprezie i pójdzie z kimś do łóżka, co jednak zwykle jej się nie zdarza, albo przeżyje swój pierwszy raz z chłopakiem, z którym wcześniej długo chodziła, ale po tym jak zaszła w ciążę on okaże się dupkiem i ją rzuci.
  Natomiast z Hanną sytuacja ma się zdecydowanie inaczej. Ona to robi z kim popadnie, gdzie popadnie, ogólnie nie jest najcnotliwszą z cnotliwych. Ogólnie, ja nic nie mam do tego, jeśli kobiety pełnoletnie tak podchodzą do seksu, bo wiadomo, są dorosłe ich sprawa, ale jeśli postępuje tak nastolatka to dla mnie coś jest nie tak.
  Ogólnie,Hanna jest dość zboczona, często dopatruje się jakiś podtesktów, myśli tylko o tym itd. I wiecie, niby taka zorientowana i w ogóle, ale gdy zachodzi w ciążę po tym, jak robiła to bez zabezpieczenia to jej zdziwienie jest tak ogromne jakby ona nawet nie wiedziała, że coś takiego jest możliwe.
  Dla mnie Hanna jest w tej książce gloryfikowana. Nie chodzi mi o to, że za to, że zaciążyła powinno się ją teraz wyzywać, ale jakby w "Problemie" żadna postać, która generalnie jest uważana za pozytywną nie powiedziała tej dziewczynie, że w pewnym stopniu jest winna tej całej sytuacji.
  To, co ta bohaterka zrobiła dobrze to to jak pod koniec powieści potraktowała tego chłopaka, z którym zaszła. Po prostu mi tym zaimponowała, czytajcie, a zobaczycie, co mam na myśli.
  Podsumowując, polecam "Problem" głównie młodszym i średnim nastolatkom. Zarówno ku przestrodze, jak i dlatego, że dla nich czytanie tej pozycji będzie większą rozrywką niż dla mnie, bo ja już byłam na to trochę za stara.
 

SERIALOWY TAG

  Hej, hej, jak pewnie wiecie, a może nie wiecie zaraz po książkach moją ulubioną formą spędzania wolnego czasu jest oglądanie seriali. Stwierdziłam, że dość długo nie było nic o nich, więc postanowiłam odpowiedzieć na pytania z tego właśnie tagu. Zapraszam!

1. Serial, do którego przekonałaś się dopiero po kilku odcinkach.

  To jest zadziwiające, że odpowiedzią na to pytania jest serial, który jest jednocześnie moim ulubionym. Mówię tu oczywiście o "Sherlocku". Pierwszy sezon(ma 3 odcinki) dla mnie jest najgorszy, tylko 1 odcinek tak podobał mi się w 100%. Dopiero drugi sezon sprawił, że pokochałam tą produkcję całym swoim sercem.

2. W jakim serialu chciałabyś zagrać?

  Mogłabym znów odpowiedzieć tutaj, że "Sherlock", bo tam gra Benedict Cumberbatch, którego absolutnie ubóstwiam, więc mogłabym go poznać i w ogóle. Nie będę jednak monotematyczna, więc postawię na "Stranger Things". Uwielbiam obsadę, która tam gra, między nimi jest tak niesamowita chemia widać, że wszyscy są ze sobą blisko. Chętnie bym się skumplowała z tymi aktorami, którzy grają te głównie dziecięce role, a zwłaszcza z Millie Bobby Brown, która jak dla mnie będzie taką następną Emmą Watson.

3. Ulubiony serial.

  Przepraszam, ale tu muszę się powtórzyć, ponieważ nie wyobrażam sobie tu innej pozycji niż "Sherlock". Kocham w tej produkcji absolutnie wszystko. Wiele razy mówiłam już, że humor, który w niej występuje jest absolutnie genialny, jest wartka akcja i bohaterowie, których nie da się zapomnieć i u mnie doszło to do tego stopnia, że gdybym miała kota to nazwałabym go Sherlock.To wszystko jest zbyt świetne, żeby to opisać.

4. Serial, który oglądasz aktualnie.

  Obecnie oglądam netflixowy serial "Mindhunter". Opowiada on o badaniu seryjnych morderców, którzy nie mieli jakiegoś sprecyzowanego powodu, żeby zabić swoje ofiary, często nawet ich wcześniej nie znali. Ma tylko 10 odcinków i powiem Wam, że jest naprawdę dobry, a raczej mało kto o nim słyszał, co w przypadku seriali od Netflixa jest wyjątkowo dziwne. Jeszcze co tydzień oglądam odcinki 2. sezonu "Riverdale".

5. Ulubiona serialowa postać.

  Dobrze wiecie, kogo ja bym chciała tu dać, ale bez przesady, co za dużo to niezdrowo. Dlatego wybiorę tu Jugheada z "Riverdale", ale muszę podkreślić, że mam tu na myśli 1. sezon. Ogólnie, dla mnie 2. sezon jest zdecydowanie gorszy, ale nieważne. Jughead jest po prostu idealny. Taki serialowy mąż. Kocham jego poczucie humoru, sposób, w jaki się uśmiecha, to, jaki jest dla swojej dziewczyny. Jughead jest zwyczajnie perfekcyjny w każdym calu.

6. Serial na leniwe popołudnie.

  Od razu pomyślałam tu o produkcji "Ania, nie Anna"na podstawie "Ani z Zielonego Wzgórza". On ma taki bardzo sielankowy klimacik i nie jest taki, że trzyma cały czas w napięciu. Wiadomo, Ania zmaga się z różnymi traumami, ale nie jest to pokazywane przez cały czas. Są sceny, które są naprawdę zabawne i tak jak mówię to jest taki typowy serial do chilloutu.

7. Serial, który skłania do refleksji.

  Dla mnie jest to "13 powodów". Są różne opinie na temat tej produkcji, ale mnie naprawdę poruszył i gdy go skończyłam to czułam się tak nostalgiczno-depresyjnie, że tak to nazwę.

8. Ulubiona serialowa para.

  Jest to Betty i Jughead z "Riverdale". Znów podkreślę, że chodzi mi o 1. sezon. Ta cała ich relacja tak kiełkuje, są pokazane różne etapy i mogłoby się wydawać, że ta dwójka do siebie nie pasuje, ale oni oboje wspierają się nawzajem i chronią, a chyba to jest najważniejsze.

9. Serial na długie wieczory.

  Dam tu naprawdę długi serial, na wiele długich wieczorów. Klasyk klasyków: "Słodkie kłamstewka". Nie jest to produkcja najwyższych lotów, ale dostarcza rozrywki, trzyma w napięciu, bawi, przywiązujemy się do bohaterów i ma aż 160 odcinków!

10. Serial, który najbardziej cię bawi.

  Kto zgadnie, co mogę tu wybrać? Czas na zupełnie niespodziewaną decyzję, a jest nią........(werble) "SHERLOCK"!

11. Serial Twojego dzieciństwa.

  Ja nie oglądałam dobrych seriali, ja byłam dzieckiem Disney Channel. Moim ulubionym serialem byli "Czarodzieje z Waverly Place". Zawsze ciągnęło mnie do magii, więc...Nie no, nie ma usprawiedliwienia dla oglądania tego serialu.

12. Serial, który obejrzałaś więcej niż jeden raz.

  Całości serialu nigdy nie obejrzałam drugi raz, ale powtórzyłam sobie większość odcinków "Sherlocka".

13. Serial, którego oglądanie przerwałaś.

  Jest to "Orange Is the New Black". Może stało się tak dlatego, że miałam kaca po 1. sezonie "Riverdale", bo to właśnie wtedy próbowałam zacząć go oglądać. Obejrzałam chyba około 10 odcinków i nie podszedł mi. Nudziłam się i ogólnie mnie nie zainteresował.

PODSUMOWANIE PAŹDZIERNIKA/2017

  Hej, hej, wydaje się, że jesień tak niedawno się zaczęła, a tu już mamy praktycznie połowę listopada. Nie przeczytałam w październiku jakiejś ogromnej ilości książek, a poza tym wiele dni z tego miesiąca poświęciłam na "To", które jednak zaliczę do podsumowania listopada. Dobra, zobaczmy jak tam stoi sytuacja z powieściami, które poznałam w tym miesiącu.
Liczba przeczytanych stron: 1814
Przeczytane książki: 5

1. "Jeszcze jeden oddech"- Paul Kalanithi

Recenzji nie ma i nie będzie ;)

2. "Benedict Cumberbatch. Biografia"- Justin Lewis

Link do recenzji

3. "Dziewczyna z pociągu"- Paula Hawkins

Link do recenzji

4. "Dwanaście prac Herkulesa"- Agatha Christie

Link do recenzji

5. "Słowik"- Kristin Hannah

Link do recenzji

+100 stron "Ojca Chrzestnego" i 17 stron "Dziadów"

  Jak widzicie mój wynik nie jest zbyt imponujący, ale pozycje, które przeczytałam są za to dość różnorodne. Mamy tu dwie biografie, dwa kryminały i jedną powieść historyczną. Powiem teraz o "Jeszcze jednym oddechu", bo go nie recenzowałam. Dla mnie zamysł na tą książkę był bardzo interesujący i pewnie autor musiał dużo poświęcić, żeby spisać historię swojego umierania. Mimo tego, dla mnie było tam zbyt dużo takiego "filozofowania", chociaż wiadomo, że gdy stykamy się ze śmiercią trudno nie wpaść w jakieś takie rozważania i melancholię. "Ojciec Chrzestny" mnie nudził, a "Dziady" były moją lekturą, ale miałam przeczytać tylko 2. część, a ona chyba ma 17 stron.

Najlepsza książka miesiąca:

"Słowik"- Kristin Hannah

  Ogromnym plusem dla tej książki było to, że była napisana w bardzo wciągający sposób i obfitowała w wiele fascynujących wydarzeń. Nie wywołała u mnie jakieś wielkiej ilości emocji, bo nie płakałam ani nic, a taki chyba był zamysł autorki, ale bardzo polubiłam bohaterki. Byłabym w stanie uwierzyć, że te kobiety żyły naprawdę, bo odznaczały się olbrzymią realnością.

Najgorsza książka miesiąca:

"Dwanaście prac Herkulesa"- Agatha Christie

  Tą pozycję też przeczytałam, bo była moją lekturą, a ponieważ jest to klasyka kryminału to podciągnęłam ją pod cykl "Krwawa jesień". Mi chyba po prostu nie podoba się, jeśli powieść składa się z kilku osobnych opowiadań, bo jak chciałam przeczytać "Księgę wszystkich dokonań Sherlocka Holmesa" to też jakoś mi to nie szło. Wydaje mi się, że tu na niekorzyść działa też to, że tych historyjek jest aż 12 i są one bardzo, ale to bardzo krótkie, bo autorka chyba nie chciała, żeby ta cała książka była jakoś bardzo długa. Powoduje to, że nie ma pokazanego całego procesu rozwiązywania zagadki, a to strasznie mi przeszkadzało.

Najlepsza postać miesiąca:

Isabelle ze "Słowika"- Kristin Hannah

  Generalnie, dałabym tu Benedicta Cumberbatcha, ale stwierdziłam, że nie mogę określić go książkową postacią tylko dlatego, że ma swoją biografię. Ehh, życie jest ciężkie, ale bohaterka, którą tu wybrałam także jest świetna. Mówiłam już wcześniej o postaciach ze "Słowika", że są bardzo realistyczne, więc nie będę się powtarzać. Isabelle zachwyciła mnie swoją niekończenie wielką odwagą. Na początku była jednocześnie lekkomyślna, czego zwykle nie lubię, ale później to się zmienia, co przedstawia ją jako naprawdę niezwykłą kobietę.

Najgorsza postać miesiąca:

Rachel z "Dziewczyny z pociągu"- Paula Hawkins

  W tym przypadku problem jest jeden: autorka przegięła. Rachel generalnie jest alkoholiczką, ale Paula Hawkins zbyt często prezentuje nam sceny, gdy ta bohaterka jest pijana przez co postrzegamy tą osobę jako żałosną i nie kibicujemy jej.

Najładniejsza okładka miesiąca:

  Okładka "Dziewczyny z pociągu" bez obwoluty to jest po prostu złoto. Jest taka minimalistyczna i jeszcze ma taki piękny czerwony kolor. Cudo!

Najbrzydsza okładka miesiąca:

  Z ciężkim sercem muszę dać tutaj tą okładkę, ponieważ jest na niej ktoś, kogo absolutnie ubóstwiam. Narzekałam już na to wydanie w "Okładkove love", możecie sobie zajrzeć. Benedict ma tyle  lepszych zdjęć, a poza tym tu jest on tak chamsko wklejony na to tło, które widać z tyłu. W ogóle tam widać jakiś zarośnięty dom, a on jest garniturze...Kto zrobił tą okładkę, kto odpowiada za to znieważenie?

BO KAŻDY CZASAMI LUBI SIĘ BAĆ.../"TO" STEPHENA KINGA

  Hej, hej, tak się składa, że niedawno było Halloween, więc ja stwierdziłam, że przeczytam pierwszy w moim życiu horror. Mój wybór akurat padł na "To" Kinga, bo ostatnio jest o tej pozycji dość głośno przez ekranizację. W ogóle byłam na tym filmie z moją klasą i powiem Wam, że bawiłam się świetnie. Moim zdaniem, nie był to taki 100% horror, ale dla mnie to akurat było ok, bo nie lubię się aż tak bardzo bać. Na "strasznych" momentach się śmiałam, ale nie znaczy to, że dlatego, że były tak złe, ale wiecie jak to jest, gdy się ogląda utwór w towarzystwie. Zwłaszcza, że ja siedziałam koło takiej dziewczyny, która ma chyba wyłączone odczuwanie strachu, bo kiedy byliśmy w Energylandii na takim 40 m młocie to ona w ogóle nie krzyczała i siedziała z wyrazem twarzy mówiącym: "Aha, czyli to wszystko?" i ona w kinie praktycznie wciąż śmiała się pod nosem. Generalnie, określiłabym tą produkcję jako przyjemną przygodówkę z elementami grozy. Poza tym, ciekawe jest to, że moja pierwsza recenzja była o książce Stephena Kinga, a teraz też nowy rok bloga otwiera post o jego powieści. W ogóle, jeśli nie widzieliście postu z okazji pierwszych urodzin to polecam Wam go przeczytać, bo bardzo długo nad nim siedziałam. Dobra, a teraz po tym bardzo długim wstępie, zacznijmy!

  Derry od zawsze było dziwnym miasteczkiem. Normalnym było to, że była tu zwiększona liczba morderstw, gwałtów i zaginięć dzieci. Zwłaszcza co 27 lat powtarzał się cykl wielu dramatycznych wydarzeń, które rozgrywały się niedługo po sobie. Gdy młodszy brat Billa, George zostaje zabity przez tajemniczą istotę, znaną jako To, chłopiec postanawia wraz ze swoimi przyjaciółmi ją zgładzić.

  Powiem Wam, że ta książka jest ciekawa, ale jej minusem zdecydowanie jest jej długość. Ma ona 1100 stron! Rekord najgrubszej powieści na mojej półce właśnie został pobity! Moim zdaniem, to wszystko jest zbyt przeciągnięte i To pojawia się tam tyle razy, że zaczynami się do niego jakby przyzwyczajać.

  Długość "Tego" bierze się z tego, że jest tu oprócz historii tej paczki dzieci, o której mówiłam w skrócie fabuły, historia tych samych osób jako dorosłych. Według mnie, ten wątek jest kompletnie niepotrzebny i można by było po prostu wziąć zakończenie z tej części, gdzie oni wszyscy są już pełnoletni i "wkleić" zamiast tego, gdzie są jeszcze młodzi.

  Gdy przeczytałam z tyłu książki: "Najbardziej przerażająca powieść króla grozy" to pomyślałam, że im się pewnie coś pomyliło i opierałam się na filmie, który w ogóle nie jest straszny. Gdy zaczęłam czytać myślałam, że chyba jednak nie popełnili błędu. Miałam ciarki i czułam takie wieczne napięcie. Miałam wrażenie jakbym miała lada moment wybuchnąć. Apeluję jednak, że jeśli czytacie początek tej pozycji i myślicie: "Nie, to jest dla mnie za straszne" to brnijcie w to dalej, bo później, przynajmniej w moim przypadku wszystko się zmieniło i przestałam się bać. Myślę, że to były spowodowane tym, że To objawia się jako to, czego najbardziej się boimy, coś jak bogin w "Harrym Potterze". Dla mnie lęki tych bohaterów typu olbrzymi drapieżny ptak nie były przerażające.

  Ja chciałam głównie przeczytać "To" z jednego powodu. Chciałam jeszcze raz spotkać się z postacią Richie'go. Jeśli oglądaliście film to wiecie, o czym mówię. Był to bardzo wygadany, czasami wręcz bezczelny chłopak, którego teksty i komentowanie różnych sytuacji jest po prostu genialne. W oryginalnej wersji ma on już trochę inny typ humoru taki, który mnie nie śmieszył przez, co czułam się w pewien sposób oszukana.

  Ogólnie, w ekranizacji jest zdecydowanie więcej zabawnych scen niż w wydaniu papierowym. Powiem Wam, że bardzo mi ich brakowało, bo był to jeden z ważniejszych czynników, które wpłynęły na to, że ta produkcja tak bardzo mi się spodobała.

  Ostatnia rzecz, która według mnie, była całkowicie zbędna to wyjaśnienie, czym jest To i zrobienie z tego wielkiej sprawy. Nie powiem dokładnie, o co chodzi, bo spoilery są be. Ja zazwyczaj lubię, gdy rozjaśnia mi się przeszłość czarnego charakteru, ale akurat w tym przypadku zdjęcie tej aury tajemniczość było wyjątkowo nietrafione.

  Podsumowując, jeśli chcecie zacząć przygodę z horrorem czymś lekkim to zdecydowanie polecam Wam "To". Dla mnie film jest jednak zdecydowanie lepszy i idźcie na niego do kina, jeśli jeszcze go grają. Jeśli chodzi o powieści Kinga to "To" umieszczam gdzieś między "Panem Mercedesem", a "Zieloną milą". Nie dam Wam, niestety, linków do recenzji, bo coś mi Blogger szwankuje. A tymczasem do następnego razu i podsumowania października :) 

WSZYSTKO, CO KOCHAM/PIERWSZE URODZINY BLOGA!

  Hejka, hejka, słuchajcie, dziś jest ten dzień...Dokładnie 4 listopada wrzuciłam na tego bloga swoją pierwszą recenzję, dotyczyła ona "Zielonej mili" Kinga. Szybko minęło, tak Wam powiem, dużo się nauczyłam w tej blogowej strefie przez ten czas. Dziękuję mojemu każdemu obserwatorowi, naprawdę dla mnie około 40 osób to bardzo dużo, nie spodziewałam się, że tylu osobom będzie się chciało czytać moje wypociny ;) Postanowiłam, że z tej okazji zbiorę wszystkie rzeczy, które sprawiają, że moje życie jest piękne i Wam o nich opowiem, żebyście też mogli odczuć ich pozytywny wpływ na Wasze samopoczucie. A teraz już bez dłuższych wstępów, zapraszam!

1. Książki

  To było oczywiste :) Książki to właśnie jedna z moich największych pasji i naprawdę, tylu cudownych historii bym nie poznała gdyby nie one...Te najlepsze wywołują u mnie morze emocji i praktycznie zajmują w moim sercu szczególne miejsce, które utrzymują już co najmniej kilka lat. Książki to coś niesamowitego, bo mogą też po prostu umilać czas, ale niektóre naprawdę poruszają i sprawiają, że pamiętamy je jeszcze długi, długi czas.

2. Harry Potter

  W poprzednim punkcie mówiłam o tym, co dają mi moje ulubione powieści. Dla mnie te wszystkie cechy można zmieścić w dwóch słowach: "Harry Potter". Nie wiem, czy bym czytała tak wiele, jak teraz gdyby nie ta seria. Już chyba z 4 lata jest ona moim absolutnym numerem jeden i dla mnie to jest coś zdecydowanie więcej niż zwykła książka. Moje egzemplarze zamierzam dać swoim dzieciom i mam nadzieję, że one przekażą je swoim. Naprawdę zżyłam się z tą opowieścią, tymi bohaterami. To, co czuję do tego cyklu doskonale opisuje cytat Alana Rickmana: "When I'm 80 years old and sitting in my rocking chair, I'll be reading Harry Potter. And my family will say to me: 

-After all the time? 

And I will say:

-Always".

3. Muzyka

  Muzyka to coś, co towarzyszy mi jeszcze dłużej niż książki. Uczę się śpiewać, grać na pianinie i flecie od 9. roku życia. Nie lubię występować publicznie, ale generalnie kocham śpiewać i grać. To jest coś, co wprowadza mnie w taki trans, zwłaszcza, gdy gram na pianinie i już nawet nie muszę patrzeć w nuty, bo moje palce znają dany utwór na pamięć. Czuję się wtedy wręcz magicznie. Jeśli chodzi o śpiew to nie ma dnia, w którym bym nie zaśpiewała chociaż jednego wersu jakiejś piosenki, po prostu nie potrafię. 

4. Taco Hemingway

  Moi wszyscy ulubieni artyści, jeśli chodzi o muzykę to dość nowe odkrycia, ale Taco jest spośród nich najstarszy. Słucham go już rok, byłam na jednym koncercie, teraz w grudniu idę na kolejny. Mianowicie, jest on polskim raperem. Wiem, co pojawiło się w Waszej głowie, gdy przeczytaliście "polski raper", ale spokojnie. Nie wiem, jak to do końca wyjaśnić, ale Taco różni się zdecydowanie od innych raperów, ma taki swój własny, jedyny w swoim rodzaju styl, do tego stopnia, że niektórzy mówią, że on nie rapuje, tylko recytuje. Polecam sobie przesłuchać kilku kawałków, bo naprawdę warto. Poza tym, atmosfera na koncertach... To prawda, że byłam tylko na jednym, byli tam ludzie fajni i mniej fajni, ale gdy zaczęli grać to po prostu coś wspaniałego, cała widownia śpiewała z Taco wszystkie teksty z pamięci. To było wspaniałe.

5. Imagine Dragons

  Imagine Dragons jest zespołem, którego twórczość, według mnie, zalicza się do muzyki elektronicznej. Ich piosenki są idealne i na dobry jak i na zły dzień. Wszystkie są różne, ale każda z osobna po prostu ma w sobie tyle energii. Naprawdę, muszę kiedyś pojechać na ich koncert, bo czuję, że to naprawdę byłoby jedno wielkie: "Wow"!

6. Lana del Rey

  Jeśli chodzi o muzykę, to jest to moje najnowsze odkrycie, ale pokochałam utwory tej wokalistki praktycznie od razu. One są świetne do takiego typowego chilloutu. W ogóle strasznie mi się podoba to, że teledyski do piosenek Lany są w większości zrobione w takim stylu vintage i po prostu ona ma niesamowity głos, który nadaje jej twórczości takiej unikalności.

7. Seriale

  Ach, seriale, seriale... Jedna z moich ulubionych form spędzania wolnego czasu. W wakacje obejrzałam ich chyba z 7. W dni robocze nie oglądam ich jakoś dużo, ale czuję się źle, jeśli nie mam żadnego serialu, który mogę sobie odpalić. Podoba mi się ta formuła, bo mam czas, żeby się związać z bohaterami i według mnie, seriale są dużo lepsze od filmów.

8. Sherlock

  Jesteśmy przy serialach, więc nie mogło zabraknąć mojego ulubionego jakim jest "Sherlock". Uwielbiam go. Kocham te postaci, ten humor, tą akcję. Niektóre odcinki oglądałam po 3 razy. Naprawdę, chyba "Sherlock" wśród seriali jest dla mnie czymś takim jak "Harry Potter" wśród książek. Poznałam dzięki temu serialowi pewną osobę, o której też będzie wspomniane w tym poście. W ogóle, gify z "Sherlocka" to też jest coś, co ubóstwiam, mogę je przeglądać bez przerwy 40 min i na serio, na gify powinien być osobny punkt :D

9. Eddie Redmayne

  Jeden z dwóch moich ulubionych aktorów. Zacznę od tego, że uwielbiam jego wygląd. Rude włosy to życie. Jego charakter też całkiem mi odpowiada, chociaż jego typ humoru nie zawsze w pełni mi przypasuje. Przede wszystkim jednak jego gra aktorska...Rola Eddie'go w "Teorii wszystkiego" jak dla mnie jest wybitna i bardzo się cieszę, że dostał za nią Oscara, bo w pełni na to zasłużył.

10. Benedict Cumberbatch

  Benedict Cumberbatch to jest chyba odkrycie tego roku, jeśli chodzi o strefę nieksiążkową. Poznałam go dzięki "Sherlockowi", a "Sherlocka" dzięki niemu. Wiem, to brzmi zawile, ale to trochę dłuższa historia. Uwielbiam w tym człowieku po prostu wszystko, jego pozytywność, poczucie humoru, ogólnie charakter, wygląd, głos, grę aktorską. Dla mnie jest po prostu idealny. Często, gdy właśnie jest mi smutno, czy miałam gorszy dzień to wystarczy, że puszczę sobie kawałek jakiegoś talk-show, gdzie jest Benedict i od razu mam takie: "Life is beautiful!". Naprawdę, chyba jeszcze nigdy żadnej sławnej osoby nie lubiłam tak bardzo jak jego.

11. Anglojęzyczne talk shows

  W poprzednim punkcie wspomniałam o talk showach. Zagraniczne talk showy to coś, co kocham, bo są tak zabawne i tak pozytywne, że dla mnie to jest najszybszy sposób na poprawę humoru. Chyba moim ulubionym jest "EllenShow", ale też bardzo lubię program Jimmy'ego Fallona. Ogólnie, polecam oglądanie rzeczy tego typu, bo to jest też bardzo dobry sposób na osłuchanie się z angielskim i tak jakby nieświadomym uczeniem się go.

12. Youtube

  Odkąd mam Netflixa to youtube'a oglądam trochę mniej, ale codziennie zawsze obejrzę co najmniej jeden filmik. Mam tam jakiś swoich ulubionych twórców i naprawdę według mnie na youtube można znaleźć naprawdę wartościowe i świetnie zrobione treści tylko trzeba po prostu wiedzieć, gdzie szukać. Poza tym, ja talk showy oglądam właśnie na tej stronie.

13. Anglia/Londyn

  Moja miłość do tego kraju doszła do takiego etapu, że po studiach chcę się tam przeprowadzić i zmienić obywatelstwo na brytyjskie. To jest naprawdę jedno z moich największych marzeń. Ubóstwiam tą kulturę, język angielski uwielbiam całym swoim sercem. W maju mam właśnie jechać do Londynu i jestem strasznie podekscytowana, bo wreszcie zobaczę to, o czym tak długo marzyłam na własne oczy. W ogóle w moim pokoju jest fototapeta właśnie z takim zdjęciem, jakie widzicie po prawej.

14. Nowy Jork

  Kolejne miejsce, które muszę odwiedzić przynajmniej raz. To miasto zawsze mnie fascynowało i gdy patrzę na fotografie tych drapaczy chmur to aż serce bije mi szybciej. Chciałabym poczuć tą unikatową atmosferę, zobaczyć te wszystkie miejsca, ale absolutnie najbardziej chciałabym znaleźć się na szczycie Empire State Building i spojrzeć na to wszystko z góry.

15. Zakupy

  Teraz czas na takie typowo kobiece rzeczy. Same zakupy nie są dla mnie jakąś super przyjemnością, ale bardzo podoba mi się to jaki dają one efekt. Strasznie lubię polować na jakieś ubrania, czy kosmetyki. Mimo tego, że trzeba się nachodzić i przeciskać wśród tych wszystkich ludzi to lubię to robić, bo wiem, że ma to jakiś wyższy cel.

16. Pędzle do makijażu

  To jest dość dziwne, ale ja gdy jestem u kogoś w domu i widzę pędzle do makijażu to automatycznie mam takie: "Mogę dotknąć?". Naprawdę, mogłabym cały dzień miziać się pędzlami po twarzy i często to robię choćby przy uczeniu się.

17. Robienie zdjęć

  W tym jednym punkcie jakby zawieram całe pojęcie fotografii. Teraz robię zdjęcia trochę rzadziej niż kiedyś, ale zawsze jak fotografuję książkę do recenzji to robię to z przyjemnością. Ogólnie uwielbiam Instagram i te profile, gdzie każde osobne zdjęcie jest ładne, ale zarazem wszystkie tworzą taką spójną całość. W sumie, ta aplikacja jest moim głównym miejscem, gdzie poszukuję jakiś bardziej uzdolnionych fotografów.

18. Dekorowanie wnętrz

  Gdyby moje umiejętności rysunkowe były na trochę wyższym poziomie to jestem przekonana, że aspirowałabym na architekta wnętrz. Gdy ja sobie urządzałam pokój to po prostu mogłam spędzać godziny planując, gdzie co będzie stało, mierząc, czy wszystko się pomieści i tak dalej. W ogóle bardzo często, gdy wchodzę do sklepu typu Home&you to mimo tego, że miałam kupić jedną małą rzecz to kupuję ich 5 lub więcej.

19. Piękne okładki

  Wiecie, że jestem okładkową sroką, mam nawet osobną serię na blogu o wydaniach książek. Dla mnie okładka to jest coś, co sprawia, że dana powieść ma o 50% większe szanse na kupienie przeze mnie. Zawsze sobie myślę, gdy jestem w księgarni: "Dobra, nawet jeśli ta pozycja nie będzie dobra, to przynajmniej będzie ładnie wyglądać na półce".

20. Moi przyjaciele

  Nie wiem za bardzo, co mogę tu powiedzieć, bo każdy ma tam jakiś swoich bardziej bliższych lub dalszych przyjaciół i wie, jak wiele oni dają. Zawsze ma się z nimi jakieś śmieszne akcje, ale można też pogadać na niezliczoną ilość tematów.

21. "Ten moment" z przyjaciółmi

  "Tym momentem" nazywam takie dziwne coś, co ma miejsce czasami, gdy wychodzę z moimi znajomymi. To jest chyba takie uczucie czystego szczęścia, często też towarzyszy temu jakaś głupawka. Ciężko to opisać, ale myślę, że wiecie, co mam na myśli.

22. Mój pies

  W sumie jest on jednym z moich przyjaciół, z którym znam się już 6 lat. Razem dorastaliśmy i naprawdę relacja z własnym zwierzakiem to jest coś absolutnie niezwykłego. Jest bardzo podobna do kontaktu z drugim człowiekiem, ale wiesz, że pies cię nie zdradzi, nie wyśmieje i moim zdaniem, przyjaciel w postaci zwierzęcia jest tak samo wartościowy, jak ten w postaci człowieka.

23. Huśtanie na huśtawce

  Bardzo często się składa, że jak spotykam się z kimś do idziemy pogadać na jednym z placów zabaw, które znajdują się w moim mieście. Zawsze wtedy biegnę pierwsza, żeby zająć huśtawkę. Po prostu uwielbiam się wznosić tak wyżej i wyżej i myślę, że to jest coś, z czego nie wyrosnę.

24. Zima

  Moja absolutnie ulubiona pora roku pomimo, że jest zimno i wilgotno przez, co moje włosy się kręcą, co powoduje, że wyglądam jak owca. Kocham śnieg, którego niestety, ostatnio nie ma aż tak dużo. Idea długich zimowych wieczorów jest w ogóle cudowna. Zima jest czasem, kiedy mogę bezkarnie siedzieć w domu pod kocem, bo nikt mi nie powie, że na dworze jest przecież tak ładnie :)

25. Święta

  Ach, Boże Narodzenie to mój absolutnie ulubiony czas w roku. Uwielbiam kolędy oraz piosenki typu "Last Christmas". Zawsze jest dużo jedzenia, czasami są takie potrawy, które jem właśnie tylko w święta takie jak kluski z makiem. Poza tym, wszyscy dają sobie prezenty i jest taka ciepła, rodzinna atmosfera, którą absolutnie ubóstwiam.

26. Ciepłe kocyki

  Moje życie byłoby puste gdyby nie było ciepłych koców. Ja bardzo często marznę, ale nawet jak jest lato to czasami się przykryje kocem. Dla mnie jest to absolutny niezbędnik na sezon jesienno-zimowy.

27. Herbata

  Nie ma takiego dnia, w którym nie wypiłabym chociaż jednego kubka herbaty. Dla mnie czytanie książek nierozerwalnie łączy się z herbatą. Nie mogę teraz uwierzyć w to, że kiedyś nie lubiłam tego napoju, a teraz wręcz mam taki czajniczek w pokoju, żebym nie musiała ciągle chodzić do kuchni po gorącą wodę.

28. Jedzenie

  Niektórzy z Was mogą teraz pomyśleć: "Wow, kochasz czynność, która utrzymuje wszystkich ludzi przy życiu, niesamowite..."Wiem, jak to brzmi, ale naprawdę musiałam napisać w tym poście coś o jedzeniu. Praktycznie non stop coś podjadam, ale mam dobry metabolizm, więc zazwyczaj jem bez wyrzutów sumienia. Po prostu gdyby moje ulubione potrawy nie istniały to nie wiem, co bym zrobiła.

29. Moje dresy w śnieżynki

  Moi dobrzy przyjaciele, moje dresy. Mam je już chyba 2 lata, jeśli się nie mylę i w zimę chodzę w nich bez przerwy. Są ciepłe, wygodne i mają na sobie ekstra wzór. Czego chcieć więcej? Jeszcze mam do nich takie ciepłe skarpety z pomponami, więc jak założę to wszystko razem to wyglądam jak żywcem wyjęta z fabryki św. Mikołaja.

30. Mój blog <3

  I na koniec, wisienka na torcie, mój blog. Zakładając go spodziewałam się, że pewnie po miesiącu przestanę zamieszczać posty i że przestanie mi się chcieć. Mimo tego pomyślałam, że warto spróbować i okazało się, że to była naprawdę dobra decyzja. Głównie piszę tu o książkach, ale tak naprawdę mogę tutaj Wam opowiedzieć o wszystkim. Mogę mówić o serialach, filmach, podróżach i wszystkim, co mi się podoba. Bardzo dobrze jest mieć takie swoje własne miejsce w internecie, a jeszcze jak się widzi, że ludzi interesuje to, co tworzysz to w ogóle jest wspaniale. Dziękuję Wam za wszystkie komentarze, wszystkie kliknięcia "Obserwuj", bo naprawdę wiele to dla mnie znaczy. Mam nadzieję, że będziecie razem ze mną przez następny rok <3